ေရွာင္တခင္ အဘိဓမၼာ

အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံ ယုိဂ်ာကာတာ၊ ဂက္ဂ်ာမာဒါ တကၠသုိလ္မွာ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကာလမ်ားမွာ စာက်က္လုိက္၊ အတန္းတက္လုိက္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာေပါ႔။ ေဆးရံုမွာလည္း လူနာေတြနဲ႔ စကားမ်ားမ်ားစားစားမေျပာျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေဒါက္တာဆာဂ်ီတုိေဆးရံုႀကီး ဦးေႏွာက္ႏွင့္အာရံုေၾကာကုသေဆာင္ကုိ ေရာက္ပါခဲ့တယ္။ ပဋိသေႏၶတားေဆးမ်ားစားသံုးျခင္းေၾကာင့္ ေလျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အႏၲရာယ္ရွိေၾကာင္း Thesis တင္စရာရွိတာနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြစုေနခဲ့တယ္။ ဦးေႏွာက္ကုိသြားတဲ့ ေသြးေၾကာပိတ္လုိ႔ ေလျဖတ္ျခင္းကုိ အဓိကေလ့လာတာပါ။ ဒီနည္းနဲ႔ေလျဖတ္တဲ့ ႏႈန္းကပုိမ်ားပါတယ္။ ေဆးရံုမွာ ေလျဖတ္တဲ့ လူနာလာတာနဲ႔ ပဋိသေႏၶတားေဆးသံုးဖူးလား ေမးစမ္းၾကည့္ရတာေပါ႔။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစုရတာေပါ႔ဗ်ာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တုိဘာ၊ မုိးေအးေအးညေနခင္းတစ္ခုမွာ စာတမ္းအတြက္ေနာက္ဆံုးသံုးေယာက္ပဲလုိေတာ့တာနဲ႔ လူနာေဆာင္ထဲ အသည္းအသန္လုိက္ရွာခဲ့တာ။ မွတ္တမ္းမွာ အသက္ ၄၃ ႏွစ္၊ ေဒၚA ဆုိတဲ့ ေလျဖတ္လူနာတစ္ေယာက္ရွိတယ္လုိ႔ေတြ႕မိတယ္။ ေမးခြန္းစာရြက္ေလးေတြကုိင္ၿပီး သူရွိမယ့္အခန္းကုိသြားတယ္။ ေရာက္သြားေတာ့ တိတ္ဆိတ္လုိ႔၊ ဘယ္ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳမွ မရွိဘူး။ ကုတင္ရွစ္လံုးရွိတဲ့သူ႔အေဆာင္ထဲမွာ မီးမွိန္မွိန္ေလးထြန္းလုိ႔၊ ျပဳတင္းေပါက္အလြန္မွာ တိမ္မည္းေတြ မုိးေပါက္ေတြ သည္းထန္ေနေလရဲ႕။ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလထဲ ရင္းႏွီးၿပီးသား ေဆးရံုနံ႔ေလး သင္းေနတယ္။ နာလန္ထဖုိ႔ ခေနာ္ခနဲ႔ အားယူေနဆဲ ေဒၚA ဟာ ခုတင္အမွတ္ 4B မွာရွိတယ္။ ေဘးမွာေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြေစာင့္ေနတာလည္းမရွိ။ သူ႔ေဘးကုတင္ေတြမွာလည္း လူနာမရွိ။ ကုလားထုိင္မွာ အသာဝင္ထုိင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူဆုိတာမိတ္ဆက္တယ္၊ ေနေကာင္းရဲ႕လားလုိ႔လည္း ေမးလုိက္တယ္။ ေကာင္းလာပါၿပီလုိ႔ေတာ့ ေျဖရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဘက္တစ္ျခမ္းကေတာ့ အားနည္းေနတုန္းပဲတဲ့။ သိခ်င္တာေလးေတြရွိေသးလုိ႔ ေမးပါရေစလုိ႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ သေဘာတူပါတယ္။ ေမးခြန္းစာရြက္ထဲမွာ “yes” “no” ေျဖရတဲ့ ေမးခြန္းသံုးခုတည္းရယ္ပါ။ အေျဖရၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္လူေတြထပ္ေမးဖုိ႔ မတ္တပ္ရပ္လုိက္ခ်ိန္မွာ ေဒၚA က ေလသံတုိးတုိးေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ ေျပာလာတယ္။ “ေဒါက္တာက အသစ္လားဟင္၊ အရင္ကမေတြ႕ဖူးဘူး။” “မဟုတ္ဖူးခင္ဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္ဒီကုိ သိပ္မေရာက္ျဖစ္လုိ႔ပါ။” ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလုိ႔ညေနေစာင္းအထိ အလုပ္ႀကိဳးစားေနတာလဲ စသည္ျဖင့္ဆက္ေမးပါေတာ့တယ္။ သူ႔လုိလူနာတစ္ေယာက္က ဒီလုိစကားမ်ားမ်ားေျပာခ်င္စိတ္ရွိတာေတြ႕ရေတာ့ အံ့အားသင့္မိပါတယ္။ “ေဒါက္တာ၊ ကြၽန္မပံုမွန္ျပန္ေကာင္းႏုိင္ပါ႔မလား။” ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကုိအနီးကပ္ကုသခြင့္ရွိၿပီး သူ႔ေမးခြန္းကုိ အေကာင္းဆံုးေျဖေပးခ်င္လုိက္တာလုိ႔ ဘုရားထံ ခ်က္ခ်င္း ဆုေတာင္းမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္းအေသးစိတ္မသိေၾကာင္း၊ သိထားသမွ်ေလျဖတ္ေဝဒနာရွင္မ်ားကေတာ့ ေရာဂါအေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး ျပန္လည္သန္စြမ္းဖုိ႔ အေႏွးအျမန္ျခားနားေၾကာင္းရွင္းျပရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဆးေက်ာင္းသားသာျဖစ္တာေၾကာင့္ အလြန္အကံြၽအေသးစိတ္ရွင္းမျပဝံ့ပါဘူး။ ေဒၚA ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြမနားတမ္းဆက္ေျပာေနတာ။ မူလတန္းအရြယ္ကေလးသံုးေယာက္ရွိတယ္။ ခုဆုိအိမ္နီးခ်င္းေတြပဲအပ္ထားရတာ။ “ကြၽန္မ အမ်ဳိးသားဆံုးသြားတာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ ကြၽန္မပဲရွာေဖြေနရတာ။ ကြၽန္မတုိ႔မခ်မ္းသာပါဘူး။ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္လုိ႔ ရတဲ့ေငြေလးကလည္း သားအမိေတြေလာက္ငွတယ္ဆုိရံုပါ။” ကြၽန္ေတာ္လည္းဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ သူ႔ေျပာတာေငးၾကည့္ေနရင္း ၿပီးခဲ့တဲ့စာသင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးသင္ခန္းစာေတြ ျပန္စဥ္းစားေနတာ။ ခက္တာက ဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ငါအဲဒီတုန္းက ဘာေၾကာင့္ေကာင္းေကာင္း နားမေထာင္ခဲ့တာလဲလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ျပန္က်ိန္ဆဲမိပါရဲ႕။ အလုိအေလ်ာက္ ေဒၚA ရဲ႕လက္ကုိဆုပ္ကုိင္လ်က္သားအားေပးမိတယ္။ ဘာမွဝင္ေျပာစရာမေတြ႕တာနဲ႔ သူေျပာတာျငိမ္ျငိမ္ေလး နားေထာင္ေပးေနလုိက္တယ္။ သူကလည္း နားေထာင္ေစခ်င္တဲ့ပံုပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ မိနစ္၂၀ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ သူ႔အခက္အခဲေတြ၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြ၊ ယဥ္မေတာ္တဆမႈေၾကာင့္ဆံုးပါးသြားရတဲ့ ခင္ပြန္းအေၾကာင္း၊ ေငြရွာရဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္ရေၾကာင္း ေျပာရွာတယ္။ သူသာ အေျခအေနမေကာင္းရင္ သူ႔ကေလးေတြဘယ္လုိေနရွာမလဲဆုိၿပီး ေတြးပူေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေပးႏုိင္တာက ေႏြးေထြးစာနာစြာ ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံေပးရံုပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ စကားဝုိင္းၿပီးသြားတဲ့အခါ “ျပႆနာေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျငီးျပဖုိ႔ ေခၚထားမိတာအားနာလုိက္တာ။ ခုေတာ့ ရင္ထဲေပါ႔သြားတာပဲ။ ရင္ဖြင့္ဖုိ႔ အေဖာ္ကုိမရွိတာပါ။” သူမမ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္တစ္ေပါက္လိမ့္ဆင္းလာတယ္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကုိဆုပ္ကုိင္ရင္း ဆံစေတြ သပ္ေပးေနလုိက္တယ္။ “ရပါတယ္ဗ်ာ။ အပန္းမႀကီးပါဘူး။ဒါလည္း တာဝန္တစ္ခုပဲေလ။” “ေက်းဇူးပါေဒါက္တာရယ္၊ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။” လက္လႊတ္၊ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ေစာင္ျခံဳေပးလုိက္တယ္။ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ေနာက္ရက္ေတြေဆးရံုလာရင္း သူ႔ဆီသြားၾကည့္ေတာ့ ေဆးရံုကဆင္းသြားပါၿပီ။ ေလ့က်င့္ခန္းအမ်ားႀကီးဆက္လုပ္စရာမလုိေလာက္ေအာင္ တုိးတက္လာလုိ႔ ေပးဆင္းလုိက္တာပါ။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖုိးႀကီးအေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုရခဲ့ပါတယ္။ လူနာေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလ အေကာင္းစားေဆးေတြ၊ ႀကီးက်ယ္ေပ့ဆုိတဲ့ နည္းပညာေတြ မလုိပါဘူး။ သူတုိ႔ေျပာတာကုိ စိတ္ရွည္ရွည္လုိလုိလားလား နားေထာင္ေပးမယ့္လူတစ္ေယာက္သာလုိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဂရုတစုိက္နားေထာင္ျခင္းဟာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးႏုိင္တာတစ္ခုပါပဲ။ RDasia.com မွ "Unexpected Teacher" ကုိ တုိက္ရုိက္ျပန္ဆုိပါသည္။ မူရင္းစာေရးဆရာ မူဟာမက္ ဖာရပ္ဇ္ ဘင္ အဗၺဒူလာ ဟာ ဂါဂ်ာ မာဒါေဆးတကၠသုိလ္မွာ သင္ၾကားေနတဲ့ ၂၄ႏွစ္အရြယ္ ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မယ္လုိ႔ဆုိထားပါတယ္။